Het valt mij niet altijd mee om de fascinatie voor mijn vak te duiden. Wáár dat nou in zit. Wat het nou zo bijzonder intiem, dichtbij, concreet, simpel en bevredigend maakt. Hoe het me vervult en ik geniet van de nabijheid die het me oplevert. Het lijkt soms wel magie dit vak. Terwijl het zo eenvoudig lijkt. Of misschien is dat wel de kunst…Ik ga een paar magische momenten delen waarin in detail, in het hier-en-nu, tastbaar en concreet diepe lagen in relaties helder worden. In alle eenvoud openbaart in detail zich het geheel. Dat fenomeen is onderdeel van de magie van mijn vak dat ik zo lief heb:
De fitness clubs zijn weer open… en aan ons binnen Academium is het de uitdaging het ook veilig mogelijk te maken om te werken aan onze mentale en emotionele fitheid. Het is ook minimaal zo gezond voor ons immuun systeem.
Corona roept angst op. Angst die maakt dat we vergaande maatregelen nemen in de manier waarop we met onszelf en anderen omgaan. Afstand is de nieuwe norm. En we volgen, massaal. Met gigantische consequenties. Omdat we het acceptabel vinden en logisch. Maar angst kan, net als de liefde, blind maken. En dát vind ik nou angstig.
In deze Corona crisis ontwikkelen we graag manieren om je in je professionaliteit te ondersteunen. Nu we massaal online gaan en elkaar aanspreken, beïnvloeden, coachen en ondersteunen ontdekken we versneld de voor- en nadelen van deze vorm van communicatie.
“Ja, hallo…” Ik kon me niet langer inhouden bij de lokale supermarkt. “Hou alsjeblieft je afstand…! Hoor ik mijzelf zeggen. Verdwaasd kijkt de wat geblokte man over zijn schouder terwijl hij voor mij langs een zak chips uit het schap pakt. Met zijn wenkbrauwen en kin omhoog verheft hij zich en zegt: “rustig aan mannetje”. De adrenaline giert door mijn lijf, anderen in de winkel draaien hun hoofd weg, winkelpersoneel doet net alsof ze niets horen…Ik voel me ineens heel alleen daar. Ga ik hier nu een scéne maken? Ik merk dat ik met het gif in mijn lijf linea recta naar de kassa loop, naar huis storm en nog een uur lang na stoom.
Met zijn wenkbrauwen en kin omhoog verheft hij zich en zegt: “rustig aan mannetje”.
Ongemak
Er beweegt nogal wat van binnen. Irritatie, angst om iets te zeggen, ‘alleen’ gevoelens en eenmaal thuis de frustratie en de spijt dat ik niet gewoon die man op zijn nummer heb gezet. In mijn fantasie heb ik ook al het personeel aangesproken in de trend van “geen anderhalve meter afstand = meer doden…waar ben je mee bezig?”
En tot slot voel ik me nu wat schuldig. Want natuuuurlijk had ik het ook vriendelijker kunnen zeggen. Zijn “rustig aan mannetje”…tja.. hij hééft een punt. Hij kreeg ook gratis en voor niets mijn lading van drie eerdere ergernissen mee. Weet ik wel zeker dat ik zelf in die supermarkt ook niet een keer ongewenst dichtbij kwam? Uit ongemak de ander te moeten ontwijken? Laat ik mijn angst voor de besmetting wel genoeg toe? Laat ik het risico van overvolle IC’s en dus onnodig veel doden echt wel genoeg doordringen ? Neem ik daarvoor ‘echt’ verantwoordelijkheid? Laat ik de oproep van medici en verpleegkundigen die onder verhoogd risico zich uit de naad werken ‘echt’ doordringen. En wat betekent dat dan hoe ik bijvoorbeeld door mijn supermarkt loop? Vanmiddag mag ik weer…
Je bent zelf het vaccin
We kunnen ons ergeren aan anderen die geen 1,5 meter afstand nemen. Wachten tot de politie komt met boetes. Maar ben je niet onderdeel van het probleem wanneer je je ergernis voor je houdt? Niet dat mijn actie in de supermarkt maatgevend is. Die werkte namelijk ook niet. Maar ik heb wel voer om het een volgende keer anders te doen. Hoe meer we er elkaar op leren aanspreken des te groter wordt de sociale druk, des te meer mensen gaan de anderhalve meter respecteren. Een epidemie van elkaar aanspreken werkt als een vaccin. Voor je het weet is iedereen ervan doordrongen. Het vraagt wel om koplopers de komende dagen. Ben jij er zo een?
Koplopers
Op kop lopen vraagt een groot vermogen om uit liefde en betrokkenheid dat te doen wat verantwoordelijk voelt. Wijs is. Vaak tegen de stroom in van gewoontes en cultuur. Niet de roze olifant te negeren. Voorbij de angst, voorbij de gêne, met de adrenaline door het lijf benoemen wat spannend is. De moed om risico te lopen op conflict, afwijzing of uitsluiting. Uit betrokkenheid, uit een goed hart.
Ben jij een koploper of wil je zo iemand worden binnen je organisatie of buurt dan kan je bellen voor coaching of support. Gratis. Dat is onze bijdrage. Stuur daarvoor een mail naar info@academium.nl en geef aan wanneer.
Ik neem me vandaag voor iedereen gelijk aan te spreken die de 1,5 meter niet met mij in acht neemt. Sneller dus, en vriendelijker. Eens kijken wat dat brengt en wat ik daar weer van leer. Doe je mee?
Ik schat maar zo in dat ook jij als coach je eigen persoonlijke ontwikkeling als je je belangrijkste tool ziet. Toch? Soms is je werk onbetaalbaar maar betaalt het zich ook voldoende uit voor jou? Ben je tevreden of is het een terugkerende zorg?
Ik let veel op non-verbale dynamiek; 3 manieren om er nog meer uit te halen.
We letten in onze rol als coach van nature op hoe iemand klinkt, kijkt, zit of beweegt. De mensen met wie we werken roepen met hun lichaamstaal allerlei (gevoels) beelden bij ons op. De ene meer dan de ander. Soms kaart je dat aan, soms is het zoeken wat je wel en niet deelt.
“Er zijn zat vrouwen die profiteren van mannelijke lusten”. Het is, na een aanvankelijke golf van steun betuigingen, een voorbeeld van tegenreacties op de #meToo. Het platform waar een ongekend aantal (beroemde) vrouwen en enkele mannen hun ervaringen met seksueel machtsmisbruik wereldkundig maken. De scherpe tegen reacties weerspiegelen pijnlijk de onhandigheid in het omgaan met emoties, kwetsbaarheid en lichamelijkheid. Welke les leren we?
Ik weet gewoon dat ik rond de herfst iets naar een dip neig. Het is een wat wat triest en onbevredigend gevoel. Wellicht herken je dat of bij mensen in je omgeving of doordat je coachpraktijk weer voller loopt. Wij zijn in ieder geval in goed gezelschap. Meer dan een miljoen (!) Nederlanders leiden aan seizoensgebonden depressie gevoelens. Hoe werkt dat verschijnsel in de herfst nou ?
Ik was even weg, maar heb ook wat meegemaakt…het klopt wat hierboven staat. Echt! En dan ben je even van de wereld. Ik wel in ieder geval.
Soms weet je het gewoon, zij is het. Hoe ik dat weet? Gewoon omdat ik me nog nooit zo vrij en verbonden tegelijk heb gevoeld. Me soepel, sterk en kwetsbaar tegelijk voel naast haar. Alsof ik haar ook al mijn hele leven ken. Een machtig en intens gevoel. En dat je wel ziet en weet dat ze soms chaotisch is, achteloos, onvoorspelbaar, dramatisch en wispelturig…maar het je gewoonweg niet stoort. Het maakt niet uit. Dat tuttige brilletje dat ze soms draagt en op mijn lachspieren werkt…ach…Ze is gewoon het einde. En dat is geen verliefdheid maar een diep warm gevoel in mijn hart. Een diep gevoel van verbondenheid. Echte liefde bestaat…ik wist het. En het is wederzijds. Deze romanticus wist het…
