Waarom de een wel en de ander niet?
Dat beeldbellen energie vreet is voor de een minder waar dan voor de ander. Ik ken directeuren en bestuurders die schijnbaar onvermoeibaar van de ene ‘call’ in de ander stappen zonder van de stoel te komen. Om er vervolgens na uren en uren ook weer vrij monter op te staan. Ze vinden het allemaal zo erg niet. Lijkt het.
Ik ken ook heel veel coaches, trainers, consultants en teamleiders die het verschrikkelijk vermoeiend vinden om zich door deze digitale meetings heen te slepen. Alsof de beeldschermen hetzelfde werk doen als ‘dementors’ uit Harry Potter. Er blijft aan het einde van de dag weinig van je over. Is daar dan niets anders aan te doen dan het beeldscherm tijdig te ontwijken en je rust te nemen? Of is er een mogelijkheid om je er op een andere wijze toe te verhouden. Een andere houding wil nog wel eens leiden tot een andere verhouding.
Hoe komen deze verschillen tot stand?
Een wetenschappelijk verlossend woord heb ik na uren zoeken bij Google Scholar niet kunnen vinden. Dan rest ons de common sense van een meer fenomenologische aanpak:
Kijk naar willekeurig 10 mensen die aan het beeldbellen zijn en je zult een aantal karakteristieken zien. De meest opvallende zijn dat ze heel weinig of niet bewegen, iets voorover gebogen zitten, hoofd iets naar voren, benen of voeten iets meer naar elkaar toe dan gewoonlijk, iets hoger ademen en vaak hun onderrug iets holler maken. Allemaal niet overdreven duidelijk maar wel waarneembaar. Als je dit leest raad ik je aan het te gaan voelen door het na te doen. Niet overdreven dus, maar een klein beetje…Zijn er onderdelen herkenbaar?
En dat we dit neigen te doen is zo logisch als wat.
Focus. Dat is waar het beeldscherm om vraagt. Focus op het stilstaande of pratende hoofd dat geprojecteerd wordt. Vaak veel kleiner dat het beeldscherm groot is. Een projectie waaruit we van nature willen aflezen hoe de gemoedstoestand is. Hoe reageert hij of zij op mij? Verbinding..Dat wordt turen… Die focus vraagt ook om fysieke randvoorwaarden. Zoals hierboven omschreven. En die fysieke grondhouding heeft consequenties voor onze beleving. Je raakt alert, geladen, wat gespannen. Het maakt ook dat je in denkpatronen komt van beoordelen, toepassen, beslissen, actie. Het zijn denk- en voelpatronen die passen bij interactie posities van onafhankelijkheid, leidend, wat sturend.
En als je daar van nature al van bent dan is het niet zo heel erg vermoeiend om dit lang vol te houden. Zeker als er flink structuur in de meeting zit.
Voor de mensen-mensen
Maar als je van nature meer een mensen-mens bent dan is het een ander verhaal. Als je primair zoekt naar de verbinding kenmerkt je belevingswereld zich meer door een zekere mate van relaxte gevoelens, wat opgewekt. Er komt vrij veel ‘binnen’ aan gevoelens, bent luisterend, haalt ideeën op, integreert. Het is een interactie positie van afstemmen, helpen en soms volgen. Je staat meer open voor wat er komt dan dat je stuurt. Een stijl die veel teamleiders, coaches, mediators en trainers past. En tja, dan zit je er van nature wat anders bij. Letterlijk: iets lager in je spanning, met een vrij brede focus, iets meer naar achteren en op je billen.
Het recept om in de puree te raken
Bevriezen in die focus stand, met meer grondspanning, een wat hogere adem en iets meer naar voren is dan een geweldig recept voor versnelde vermoeidheid. Een mooi recept om de verbinding met jezelf te verliezendoor ontzettend je best doen om af te stemmen, in te schatten, mee te voelen en te bewegen.
Het recept naar meer vitaliteit
Ben je zo een verbinder dat weet je dat de kwaliteit van de verbinding valt en staat met de kwaliteit van de verbinding met jezelf. Hoe dichter je bij jezelf bent hoe dichter je bij de ander kunt zijn. Verlies jezelf dus niet in die focus. Ervaar bewust hoe dat beeldscherm je keer op keer verleidt om letterlijk en figuurlijk een positie op te gaan waarbij je je welllicht niet thuis voelt.
Ik heb een paar suggesties
Om te zorgen dat je je verbindende kracht behoudt:
Zet de timer op je telefoon aan en laat hem elke 3 minuten een piepje geven. Laat dat het sein zijn om kort ‘stil te staan’ bij hoe je erbij zit.
Schuif af en toe de binnenkant van je hand onder je billen, laat kort liggen en haal hem weer weg. Je lijf herinnert zich dan hoe het is om meer op je billen te zitten (zie mijn video nummer 2).
Zorg ervoor dat je focus breed blijft, dwing jezelf om ook beeld te houden van de ruimtes links, rechts, boven en onder je beeldscherm.
En tot slot: onderschat niet de waarde van de stem. Die geeft met beeldbellen makkelijker en accurater gemoedstoestanden van anderen (en uiteraard jezelf) weer. Daarop afstemmen is een stuk makkelijker. Dus investeer in goede oortjes of een koptelefoon en kijk regelmatig weg van dat scherm.
Ik wens je een goede verbinding.