“Vrouwen onder druk onderhandelen niet” hoorde ik Nicolien Bot zeggen op ons laatste congres. “…Vrouwen willen dan alles óf ze willen niets. En beide werkt niet in onderhandelen…” Ze nuanceerde deze stellingen met veel respect en kunde en het leverde heel veel herkenning op bij de vrouwen (en mannen) in de zaal.
Herkenning?
Wellicht herken je (jezelf in) deze vrouwen. Zo tussen de 25 en 45 jaar oud met een gezond stel hersens, goed verzorgd, en ze moet van alles van zichzelf: vol in het leven staan, gezond eten, scoren in het werk, de goede vriendin zijn, een monster in bed, zorgzaam in het dagelijkse, de verantwoorde moeder, sportief, fashionable en bij de tijd. Ze wil ‘de kansen’ grijpen. Gevoelens zijn er in overmaat maar daar valt ze anderen liever niet mee lastig. Dat is haar eigen verantwoordelijkheid en vaak ook haar eigen ‘schuld’.
Stop met adviezen geven
Het is geen wonder dat burnout percentage bij deze groep 18% is (bron CBS). Ja je leest het goed… Vele artikelen in de media staan als gevolg daarvan vol met tips, waarschuwingen en adviezen van coaches en therapeuten: Kies voor jezelf! Stel prioriteiten! Geef je grenzen aan! Wees wat egoïstischer! Volgens mij is dat alleen maar olie op het vuur. Waarom? Omdat dit past in het rijtje van wat ze allemaal al moeten van zichzelf en is dus voeding is voor meer gevoelens van falen.
Hoe help je dan wel als coach?
Door erop te vertrouwen dat het meer bewust zijn van de eigen manier om in de puree te komen al afdoende is. Dat besef geeft haar keuzevrijheid. Daarvoor kan je de meer cognitieve route begaan die onder andere loopt naar het stilstaan bij je overtuigingen. Vaak is dat niet voldoende. Je wilt ook dat ze het voelen. In combinatie werkt dit al volgt:
Voelen en gevoelens zijn je eigen schuld
Als je je in bovenstaande vrouw herkent dan weet je dat gevoelens wel degelijk worden herkend door je, dat is niet zo een punt. Je rotsvaste overtuiging is dat die emoties alles jou zeggen, daar ben je dus zelf ook debet aan. Je bent dan ook een kei in jezelf schuldig voelen. En waarom zou je anderen dan ook met jouw gevoelens lastig vallen? Die zijn aan jou en aan niemand anders. Daar deal je dus zelf mee. Hoe? Je kiest vaak een van de volgende oplossingen:
Oplossing 1: De ongenaakbare
Je richt je op, met de borsten vooruit, hakken aan, beetje tempo erop en ‘wie maakt mij wat’. Jouw hoor je niet klagen. Je zorgt goed voor jezelf en hebt weinig respect voor zeurkousen. Je hebt eigenlijk niets nodig, je regelt het zelf. Je adem houd je wat hoog, je wenkbrauwen idem dito. Beetje spanning op de kaken en schouders. Bewondering zou je ten deel kunnen vallen want je rooit het allemaal. Ogenschijnlijk. Soms baal je van jezelf omdat je weet dat er zo niemand door je heen prikt.
Oplossing 2: het-is-allemaal-echt-best-wel-lastig-houding”.
Je bent wat naar beneden gericht, kent een wat lagere spanning, bent een tikje traag, je maakt jezelf wat smaller. Veel dingen ervaar je als “…echt best wel lastig…” . Je fronst vaak en wil dat er nu voor jou gezorgd wordt, de omgeving is schuldig en jouw sombere stemming. Het verdriet, de zuchten en net hoorbare mompelingen liggen voorop. Je oogt kwetsbaar en je hebt het duidelijk zwaar. Je irritatie sijpelt door maar zit onder het tapijt. Soms baal je van jezelf want je wilt niet zo zeuren.
De non-verbale kenmerken van je wilt ‘niets’ of je wilt ‘alles’, kunnen anderen zien en horen en je kan het zelf ervaren. Ze roepen alleen niet echt verbinding op. Beide manieren isoleren en verdoven de pijn van het niet gezien of gehoord voelen en de angstige gevoelens van het falen.
Ik vertrouw er in de coaching op dat deze herkenning en het emotioneel en lijfelijk doorvoelen van het patroon ertoe leidt dat ze keuzevrijheid gaan ervaren. Vaak leidt dat tot het verlangen om verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen gevoelens, het anders aan te pallen. Dat kan om nieuwe vaardigheden vragen zoals sneller keuzes maken of grenzen aangeven. Maar die zijn het gevolg van het emotioneel en lijfelijk doorvoelen van het onderliggende patroon. Daar komt geen advies aan te pas.