Het einde van de eerste dag is het nu. Hier op mijn prachtige kamer voel ik mijn trek. Het kwellende beeld van een paar verse bruine boterhammen met kaas keert regelmatig terug. Waarom doe ik dit ook weer? Vraag ik me hardop af. Het is bepaalt geen pretje ondanks de geweldige begeleiding. Ik heb het zwaar na een dag niets anders dan 3 glaasjes vruchten- en groentesap en pakweg een liter of 3 aan thee. Ik wil eten!
Dat gevoel van trek heb ik thuis eigenlijk iedere avond, zo tegen half tien, maar nu uitvergroot. Dan vind ik mijzelf weer starend naar de inhoud van de ijskast zonder te weten wat ik eigenlijk zoek. Heb ik honger? Ik weet het niet. Het voelt leeg van binnen in ieder geval wil ik vulling. Dat voel ik nu ook. En ik word verdrietig. Misschien is dat ook wel de reden dat ik hier ben. Om dat lege gevoel te onderzoeken. Want al maanden voel ik me, als ik heel eerlijk ben, wat verdrietig, wat alleen, leeg. Ondanks alle prachtige vriendschappen en liefde die ik ontvang en kwijt kan.
Dag 2. Vandaag heerlijk lichaamswerk gedaan met de groep. Dat lege gevoel in mijn buik is sterker en laat me geen andere keuze dan het gewoon maar te ervaren. Ik merk ook dat mijn schouders er iets van gaan hangen, mijn adem wat oppervlakkig is en voel me steeds onrustiger worden. Ik wil van dat triestige af. Kunnen we dat niet even regelen?
Het is midden in de nacht van de derde naar de vierde dag. Ik MOET eten. Ik voel me paniekerig. Ik stel mijzelf gerust met de gedachte dat mijn lijf door de koolhydraten reserve heen is en op vetverbranding is overgestapt. En daar is nog zat van. Normaal zou mijn hongergevoel in deze fase moeten verdwijnen. Maar nee dus. Niet bij mij. Dat is niets fysieks maar iets emotioneels. Dat weet ik maar heb er nu niets aan. Ik wil ‘het’ niet voelen. Mis mijn ijskast.
Dag 4: Tijdens de massage vandaag ben ik zo fantastisch aangeraakt! Ze heeft me diep geraakt. Ben er nog stil en blij van. Die zachte hand op mijn buik hielp me zo te voelen wat daar in die leegte was. Het was geen huilen wat ik deed maar een doorlopende stroom van vocht uit mijn ogen. Blijdschap en verdriet tegelijk. Zonder te weten wat er was, het bleef maar stromen, achter elkaar door, minuten lang. En ineens, uit het niets, werd het helder. Dat gemis, de zoete pijn. God wat miste ik haar, met heel mijn lijf. 4 jaar geleden overleed ze. Ik mis mijn moeder…
Dag 6: Geen leeg gevoel vandaag, gevuld, energiek voel ik me. Dankbaar en rechtop loop ik. “Wat is er met jouw gebeurd?” vragen ze om me heen. Ik schijn te stralen. Al twee dagen draag ik vol ontroering de ervaring van die massage sessie met me mee. Rijk voel ik me, open, eerlijk, kwetsbaar en beresterk tegelijk.
Dag 8: Terug thuis, grote gele bloemen gekocht en naar het graf van mijn moeder gereden. Mijn vader wilde ook graag mee. Bij het graf kon ik haar bijna aanraken en ik hoorde, zag en voelde haar lach. Golven van ontroering gaan door mijn lijf. En ik hoorde hoe mijn vader en ik deelden hoe we haar missen. Zelden waren we zo dicht bij elkaar. Dat heeft mama dan toch maar weer voor elkaar. Gelukzalig reed ik naar huis. ’s Avonds hoorde ik dat het vandaag moederdag is.
Mijn lijf liegt nooit. Het kunnen en durven voelen van mijn lichaamstaal brengt mij geluk en verbinding. Keer op keer. En wil je (zonder te hoeven vasten) ervaren en snappen hoe je eigen lichaam nooit liegt en hoe dat leidt tot meer verbinding met jezelf en daardoor met anderen?
Kom dan eens naar de gratis avond training “welke lichaamstaal spreek jij?”
Bijvoorbeeld op 1 of 22 juni aanstaande. En laat je inspireren.