Ik hou (afstand) van jou
“Ja, hallo…” Ik kon me niet langer inhouden bij de lokale supermarkt. “Hou alsjeblieft je afstand…! Hoor ik mijzelf zeggen. Verdwaasd kijkt de wat geblokte man over zijn schouder terwijl hij voor mij langs een zak chips uit het schap pakt. Met zijn wenkbrauwen en kin omhoog verheft hij zich en zegt: “rustig aan mannetje”. De adrenaline giert door mijn lijf, anderen in de winkel draaien hun hoofd weg, winkelpersoneel doet net alsof ze niets horen…Ik voel me ineens heel alleen daar. Ga ik hier nu een scéne maken? Ik merk dat ik met het gif in mijn lijf linea recta naar de kassa loop, naar huis storm en nog een uur lang na stoom.
Met zijn wenkbrauwen en kin omhoog verheft hij zich en zegt: “rustig aan mannetje”.
Ongemak
Er beweegt nogal wat van binnen. Irritatie, angst om iets te zeggen, ‘alleen’ gevoelens en eenmaal thuis de frustratie en de spijt dat ik niet gewoon die man op zijn nummer heb gezet. In mijn fantasie heb ik ook al het personeel aangesproken in de trend van “geen anderhalve meter afstand = meer doden…waar ben je mee bezig?”
En tot slot voel ik me nu wat schuldig. Want natuuuurlijk had ik het ook vriendelijker kunnen zeggen. Zijn “rustig aan mannetje”…tja.. hij hééft een punt. Hij kreeg ook gratis en voor niets mijn lading van drie eerdere ergernissen mee. Weet ik wel zeker dat ik zelf in die supermarkt ook niet een keer ongewenst dichtbij kwam? Uit ongemak de ander te moeten ontwijken? Laat ik mijn angst voor de besmetting wel genoeg toe? Laat ik het risico van overvolle IC’s en dus onnodig veel doden echt wel genoeg doordringen ? Neem ik daarvoor ‘echt’ verantwoordelijkheid? Laat ik de oproep van medici en verpleegkundigen die onder verhoogd risico zich uit de naad werken ‘echt’ doordringen. En wat betekent dat dan hoe ik bijvoorbeeld door mijn supermarkt loop? Vanmiddag mag ik weer…
Je bent zelf het vaccin
We kunnen ons ergeren aan anderen die geen 1,5 meter afstand nemen. Wachten tot de politie komt met boetes. Maar ben je niet onderdeel van het probleem wanneer je je ergernis voor je houdt? Niet dat mijn actie in de supermarkt maatgevend is. Die werkte namelijk ook niet. Maar ik heb wel voer om het een volgende keer anders te doen. Hoe meer we er elkaar op leren aanspreken des te groter wordt de sociale druk, des te meer mensen gaan de anderhalve meter respecteren. Een epidemie van elkaar aanspreken werkt als een vaccin. Voor je het weet is iedereen ervan doordrongen. Het vraagt wel om koplopers de komende dagen. Ben jij er zo een?
Koplopers
Op kop lopen vraagt een groot vermogen om uit liefde en betrokkenheid dat te doen wat verantwoordelijk voelt. Wijs is. Vaak tegen de stroom in van gewoontes en cultuur. Niet de roze olifant te negeren. Voorbij de angst, voorbij de gêne, met de adrenaline door het lijf benoemen wat spannend is. De moed om risico te lopen op conflict, afwijzing of uitsluiting. Uit betrokkenheid, uit een goed hart.
Ben jij een koploper of wil je zo iemand worden binnen je organisatie of buurt dan kan je bellen voor coaching of support. Gratis. Dat is onze bijdrage. Stuur daarvoor een mail naar info@academium.nl en geef aan wanneer.
Ik neem me vandaag voor iedereen gelijk aan te spreken die de 1,5 meter niet met mij in acht neemt. Sneller dus, en vriendelijker. Eens kijken wat dat brengt en wat ik daar weer van leer. Doe je mee?